بيست و چهارم

سلام بر پانزدهمين روزروزها با شتاب مي گذرند. تغييرات آرامند کاش به همان اندازه که روزها سرعت دارند من هم مي توانستم سرعت بگيرم. دائم نروم به جاده هاي بيراه و وقتم صرف برگشت بشود.امروز بايد روز ديگري باشد. ديشب موقع خواب داشتم فکر مي کردم آدمي که منفعل باشد هيچ چيزش سامان نمي گيرد. بايد کمي بيشتر از اين حالت انفعال بيايم بيرون.برنامه هاي امروزم اينه1- نه به همه افکار منفي و فکرهاي ناراحت2- آسان گرفتن کارها3- منتظر دو تا خبر خوش هستم.4- کاري را که بايد تمام کنم به انجام مي رسانم.از همين حالا بايد تغيير را شروع کنم. هر چه زودتر بهتر.  بيست و چهارم...

اگر بگم مهمترين چيزي که بايد تلاش کنم تا به دست بيارم مديريت ذهنمه. ذهني که به هر سو مي ره از هر چيزي تاثير مي گيره. از يه نقطه کوچک شروع مي کنه به حرکت و همينطور دور و دورتر مي شه. سالها پيش کتابي خوندم که توش نوشته بود جز ترديد و هراس، هيچ چيز نمي‌تواند ميان انسان و بزرگترين آرمانها يا مرادهاي دلش فاصله ايجاد کند.واقعا درسته ترديد و هراس. هراس و ترديد. دو تا دشمن مزاحم که البته اگر هستند فقط براي اينه که ما را به يقين و آرامش برسونند. خودشون به ذات بد نيستند اما ايستادن روي اونها و توقف کردن در ترديد و هراسه که بده.اينکه چطوري بايد ازشون عبور کرد خوب خيلي توضيحش آسون نيست و بستگي به شرايط مختلف داره اما به نظر من کلا آسان گرفتن حلال همه مشکلاته. هم ترس را از بين مي بره هم ترديد را تعديل مي کنه. در آرامش اگر واقعا به نداي قلبمون گوش بديم خودش بهترين مسير را مشخص مي کنه ترديدها را پاک و ترس را از بين مي بره.  امروز باز هم روي ذهنم کار مي کنم. جملات تاکيدي نوشتم که خيلي کمک مي کنه. کلا ذهن مرکز همه بدبختي ها و خوشبختي هاست. اينکه توي ذهنت چه فکري درباره حوادث داري و چه کا بيست و چهارم...

نوشتم خط زدم. نوشتم خط زدم. نوشتم خط زدم.................حالا يک صفحه سفيد دارم که نمي دانم وقتي قرار است همه اش خط بخورد به چه کار مي آيد. نيروي عظيمي در درونم مرا رو به جلو مي خواند. اجازه عقب نشيني نمي دهد. آرامم مي کند.به شرايط حالم که فکر مي کنم مي بينم غير از اين نيروي عظيم هيچ چيزي قادر به آرام کردنم نبود. بايد قوي باشم. خيلي قوي تر از قبل و ادامه بدهم.خدايا در زندگيم خيلي چيزها نيست که گمان مي کنم اگر بود زندگيم رنگ بهتري مي گرفت. من سعي خودم را کردم که به روزيم قانع باشم. به روزي ديگران چشم ندوزم. که صبور باشم و شکايت نکنم. که سعي کنم طوري زندگي کنم روزيم وسعت پيدا کند........ بقيه اش با تو.............. مي دانم يادت مي ماند که من يک انسانم با صبري کم و طاقتي اندک ........ مي داني که من انسانم و در دايره زمان و مکان محدود... خدايا دوست ندارم بيست سال ديگر از زندگيم بگذرد و ببينم هنوز جاي اين همه چيز مهم در زندگيم خاليست. خدايا راه روشن هدايت را بر من بنما. بيست و چهارم...

 هر چند مدتهاست درباره عصبانيت نمي نويسم اما سوالهاي مکرر و رد آدمهايي که با جستجوي کلمه عصبانيت به اينجا مي رسند وادارم کرده دوباره به اين موضوع برگردم.در زندگي همه آدمهاي عصباني يک روزي مي رسد که روز استيصال است. روزي که فرد عصباني از دست خودش از دست عصبانيتش خسته و بيچاره مي شود. مي بيند ضعيف ترين ها و ناتوان ترين ها هميشه شکار تير عصبانيتش شده اند. مي بيند عصبانيت چشمهايش را کور و گوشش را کر و دلش را سياه کرده. مي بيند چقدر حرفهاي زشت، رفتار ناشايست و تصميمات نادرست گرفته. دل آدمها را شکسته. آدمهايي که از همه به او نزديکترند. اعتماد به نفس عزيزترينهايش را گرفته. بدتر از همه آدم عصباني مثل يک کارخانه است که آدمهاي عصباني توليد مي کند. کم پيش مي آيد کسي مصاحب  آدم عصباني باشد و خودش عصباني نباشد. عصبانيت مرض مسري است.اگر پدر و مادر هستيد و عصبانيت شما غير قابل کنترل است حتما تا حالا فهميده ايد که بچه هايي مثل خودتان به بار خواهيد آورد. بچه هايي که عصبانيت را از شما ياد مي گيرند. اين ميراث شوم مانع آن مي شود که دوستان صميمي داشته باشند. مانع پيشرفت روابط اجتماع بيست و چهارم...

سلام بر نوزدهمامروز بايد روز تو باشه. همه قدرتها براي خداست اما يادت باشه خداوند انسان را مختار و قدرتمند آفريده. بايد اراده کني بعد مي بيني که همه چي چطور متحول مي شه. اين روزها خيلي چيزها در هم پيچيده شده. اگر نيروي ايمان نبود من نمي دونم الان در چه حالي بودم. اما از امروز ديگه نمي گذارم هيچ چيزي سد راهم بشه. مي خوام با اطمينان و ايمان ادامه بدم. تا اينجا همه سعيم اين بود که خودم را نبازم. که محکم و استوار باشم تا فرو نريزم اما از همين الان مي خوام که رو به جلو برم. پيروز بشم. نه تنها مقاومت و پايداري کنم بلکه موفق بشم. به اهدافم برسم.برايش حسابي برنامه ريزي کرده ام. بايد با پشتکاري تمام ادامه بدم. توي اين راه خيلي تنها هستم. خيلي. سعي کردم همراه داشته باشم. روي اطرافيانم اثر بگذارم اما نشد. اما باکي نيست خدا با منه. قرار نيست هر دفعه چيز مانع راهم بشه.الهي به اميد خودت ببينم اين اولين روز چطور مي شه. بيست و چهارم...